CRS
Informacje ogólne
Czym jest CRS i EURO-FATCA oraz co jest podstawą ich stosowania w Polsce?
CRS (ang. Common Reporting Standard) jest standardem automatycznej wymiany informacji w kwestiach podatkowych pomiędzy zainteresowanymi krajami, opracowanym w 2014 r. przez Organizację Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) we współpracy z państwami z grupy G20 i Unii Europejskiej.
Formuła wymiany informacji w standardzie opracowanym przez OECD zakłada, że instytucje finansowe państwa stosującego CRS gromadzą informacje o rachunkach prowadzonych dla zagranicznych podatników, a następnie przekazują te informacje do administracji podatkowych innych państw stosujących ten standard i zainteresowanych wzajemną wymianą. Celem wymiany tych informacji jest przeciwdziałanie uchylaniu się od opodatkowania przez rezydentów podatkowych poszczególnych państw, którzy lokują swoje aktywa w zagranicznych instytucjach finansowych, tj. poza państwem ich rezydencji.
Podstawy prawne stosowania CRS nie są jednolite we wszystkich państwach stosujących ten standard. Zobowiązanie państw do wymiany informacji przewidziano w Konwencji o wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach podatkowych (Konwencja), której sygnatariuszami jest ponad 100 państw na świecie, w tym Polska. W wykonaniu tej Konwencji, państwa – sygnatariusze, w tym Polska, zawarły wielostronną umowę międzynarodową (tzw. MCAA – Multilateral Competent Authority Agreement), przewidującą zobowiązanie danego państwa do wdrożenia CRS. Niektóre państwa dokonują wymiany na podstawie dwustronnych umów międzynarodowych, takich jak umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub umowy o wymianie informacji podatkowych.
Podstawą prawną stosowania powyższego standardu przez wszystkie państwa członkowskie Unii Europejskiej stała się Dyrektywa Rady 2014/107/UE z dnia 9 grudnia 2014 r. zmieniającą dyrektywę 2011/16/UE w zakresie obowiązkowej automatycznej wymiany informacji w dziedzinie opodatkowania. Ponieważ standard wymiany informacji jest bliźniaczo podobny do zasad przyjętych w celu wdrożenia amerykańskiej regulacji o ujawnianiu informacji o rachunkach zagranicznych dla celów podatkowych (powszechnie znanej jako „FATCA”), europejską regulację potocznie nazwano „EURO- FATCĄ”.
Powyższa Dyrektywa, jak również wskazana wyżej wielostronna umowa międzynarodowa (MCAA), zostały w Polsce wdrożone Ustawą z dnia 9 marca 2017 r. o wymianie informacji podatkowych z innymi państwami (dalej „Ustawa”), która weszła w życie 1 maja 2017 r. Ustawa ta nakłada na polskie instytucje finansowe, w tym na Bank BPS S.A., określone obowiązki związane z automatyczną wymianą informacji, w szczególności obowiązek określenia rezydencji podatkowej swoich Klientów i przekazywania informacji o rachunkach podlegających raportowaniu.
Czy każdy Klient musi zostać poddany identyfikacji pod kątem CRS?
Tak, każdy Klient musi zostać poddany identyfikacji pod kątem CRS. Sposób identyfikacji różni się w zależności od tego, czy posiadaczem rachunku finansowego jest osoba fizyczna (Klient indywidualny) czy osoba prawna lub jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej (Klient instytucjonalny), a także w jakim okresie otwarto rachunek finansowy w Banku.
Informacje dla Klientów indywidualnych
W przypadku Klientów indywidualnych konieczne jest ustalenie, czy posiadaczem rachunku finansowego jest osoba raportowana, przy czym za osobę taką uznaje się rezydenta podatkowego kraju innego niż Polska i USA. Krajem rezydencji podatkowej jest ten kraj, w którym dana osoba podlega opodatkowaniu od całości swoich dochodów zgodnie z przepisami prawa wewnętrznego tego kraju. Polska rezydencja podatkowa jest ustalana na podstawie przepisów Ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Rezydencję podatkową innych państw określają przepisy podatkowe tych państw. Przy określaniu rezydencji podatkowej uwzględnia się również odpowiednie umowy międzynarodowe o unikaniu podwójnego opodatkowania. W szczególnych przypadkach możliwe jest posiadanie rezydencji podatkowej w kilku krajach.
Klient indywidualny, dla którego Bank otworzył rachunek finansowy w dniu 1 maja 2017 r. lub po tym dniu:
Ustalenie rezydencji podatkowej tej grupy Klientów odbywa się na podstawie oświadczenia o rezydencji podatkowej („Oświadczenie CRS”) składanego przez Klienta w toku procedury otwierania rachunku finansowego. Bank żąda złożenia Oświadczenia CRS od każdego Klienta. W przypadku powzięcia wątpliwości co do poprawności i rzetelności danych zawartych w Oświadczeniu CRS, Bank może zwrócić się do Klienta o przedłożenie stosownych wyjaśnień, przedstawienia dokumentów lub ponownego złożenia Oświadczenia CRS.
Klient indywidualny, dla którego Bank otworzył rachunek finansowy do dnia 30 kwietnia 2017 r.
W przypadku tej grupy Klientów Bank ustala ich rezydencję podatkową w oparciu o posiadane informacje i dokumenty. Bank może zwrócić się do Klienta o przedstawienie stosownych wyjaśnień, dokumentów, a także złożenie Oświadczenia CRS.
Informacje dla Klientów instytucjonalnych
W przypadku Klientów instytucjonalnych konieczne jest ustalenie, czy posiadaczem rachunku finansowego jest osoba raportowana lub podmiot o szczególnym statusie – tzw. „pasywny NFE”, który kontrolowany jest przez rezydenta podatkowego państwa innego niż Polska i USA. Za osobę raportowaną uznaje się podmiot będący rezydentem podatkowym w państwie innym niż Polska i USA, np. spółkę, której miejscem rejestracji jest kraj inny niż Polska i USA. Z kolei „pasywnym NFE” jest podmiot, który nie jest instytucją finansową, zaś większość dochodów takiego podmiotu ma charakter pasywny, np. pochodzi z dywidend od posiadanych akcji.
Klient instytucjonalny, dla którego Bank otworzył rachunek finansowy w dniu 1 maja 2017 r. lub po tym dniu
Ustalenie określonego Ustawą statusu oraz rezydencji podatkowej tej grupy Klientów odbywa się na podstawie oświadczenia („Oświadczenie CRS”) składanego przez Klienta w toku procedury otwierania rachunku finansowego. Bank żąda złożenia Oświadczenia CRS od każdego Klienta. W przypadku powzięcia wątpliwości co do poprawności i rzetelności danych zawartych w Oświadczeniu CRS, Bank może zwrócić się do Klienta o przedłożenie stosownych wyjaśnień, przedstawienia dokumentów lub ponownego złożenia Oświadczenia CRS.
Klient instytucjonalny, dla którego Bank otworzył rachunek finansowy do dnia 30 kwietnia 2017 r.
W przypadku tej grupy Klientów Bank ustala ich status i rezydencję podatkową w oparciu o posiadane informacje i dokumenty. Bank może zwrócić się do Klienta o przedstawienie stosownych wyjaśnień, dokumentów, a także żądać złożenia Oświadczenia CRS.
Najczęściej zadawane pytania
Jakie rachunki uznawane są za rachunki finansowe w rozumieniu Ustawy, w związku otwarciem których następuje obowiązek identyfikacji Klienta przez Bank?
Są to to następujące rodzaje rachunków bankowych: rachunki rozliczeniowe, w tym bieżące i pomocnicze, rachunki lokat terminowych, rachunki oszczędnościowe, oszczędnościowo – rozliczeniowe, rachunki terminowych lokat oszczędnościowych, rachunki powiernicze, rachunki kart kredytowych.
Czy złożenie w Banku Oświadczenia CRS w przypadku zawierania nowej umowy o rachunek finansowy jest konieczne?
Tak. Stosownie do przepisów Ustawy złożenie Oświadczenia CRS powinno nastąpić w toku otwierania rachunku finansowego. W przypadku odmowy złożenia przez Klienta przedmiotowego oświadczenia, Bank odmówi zawarcia stosownej umowy i otwarcia rachunku finansowego.
Jak często Klienci są zobowiązani do przekazywania informacji o swojej rezydencji podatkowej do Banku?
Po złożeniu przez Klienta ważnego Oświadczenia CRS, przedłożenie kolejnego oświadczenie będzie konieczne w przypadku zmiany informacji zawartych w pierwotnym oświadczeniu lub, gdy Bank poweźmie wątpliwości co do poprawności i rzetelności danych zawartych w pierwotnym oświadczeniu i zwróci się do Klienta o ponowne złożenie Oświadczenia CRS.
Jakie informacje podlegają raportowaniu przez Bank i gdzie sa one przekazywane?
Bank przekazuje informacje dotyczące rachunków raportowanych oraz rachunków nieudokumentowanych.
W przypadku rachunków raportowanych Klientów indywidualnych przekazaniu podlegają dane o posiadaczu rachunku finansowego, w tym jego imię i nazwisko, adres, data i miejsce urodzenia, państwo rezydencji podatkowej oraz numer identyfikacji podatkowej (TIN).
W przypadku rachunków raportowanych Klientów instytucjonalnych przekazaniu podlegają dane o posiadaczu rachunku finansowego, w tym jego nazwa, państwo rezydencji podatkowej, numer identyfikacji podatkowej (TIN), zaś jeśli posiadacz rachunku ma status „pasywny NFE” i jest kontrolowany przez osobę raportowaną – także imię i nazwisko, adres, państwo rezydencji, TIN oraz data i miejsce urodzenia tej osoby kontrolującej.
W przypadku wszystkich rachunków raportowanych, Bank przekazuje także informacje dotyczące bezpośrednio samych rachunków, w szczególności ich numery, saldo lub wartość.
W przypadku rachunków nieudokumentowanych, którymi są rachunki posiadane przez Klientów indywidualnych o nieustalonej rezydencji, przekazaniu podlegają imię i nazwisko oraz data i miejsce urodzenia posiadacza rachunku oraz jego TIN, o ile Bank go posiada, a także numer rachunku.
Bank przekazuje powyższe informacje do Szefa Krajowej Administracji Skarbowej.
Od czego zależy rezydencja podatkowa?
Ustalenie rezydencji podatkowej w danym państwie wynika z przepisów podatkowych obowiązujących w tym państwie, przy czym uwzględnieniu powinny podlegać odpowiednie umowy międzynarodowe o unikaniu podwójnego opodatkowania. W przypadku pytań dotyczących kraju rezydencji podatkowej, każdy Klient powinien skontaktować się z niezależnym doradcą, gdyż Bank BPS nie świadczy usług doradztwa podatkowego ani prawnego.
Słownik używanych pojęć:
Aktywny NFE
W typowych sytuacjach jest to podmiot niebędący instytucją finansową:
- który w poprzednim roku kalendarzowym uzyskiwał mniej niż 50 proc. dochodów pasywnych (tj. przychody z dywidend i inne przychody z udziału w zyskach osób prawnych, przychody ze zbycia udziałów (akcji), wierzytelności, odsetek i pożytków od wszelkiego rodzaju pożyczek, poręczeń i gwarancji, a także przychody z praw autorskich, praw własności przemysłowej, w tym z tytułu zbycia tych praw, a także zbycia i realizacji praw z instrumentów finansowych) oraz mniej niż 50 proc. aktywów posiadanych przez podmiot stanowią aktywa przynoszące dochód pasywny; lub
- którego akcje są przedmiotem regularnego obrotu na giełdzie papierów wartościowych; lub
- który jest powiązany z podmiotem, którego akcje są przedmiotem regularnego obrotu na giełdzie papierów wartościowych; lub
- który jest podmiotem rządowym (w tym jednostka samorządu terytorialnego), bankiem centralnym (np. NBP), organizacją międzynarodową.
Instytucja finansowa
W typowych sytuacjach jest to podmiot:
- przyjmujący depozyty w ramach działalności bankowej lub podobnej
- przechowujący aktywa finansowe na rachunek innych osób
- zarządzający aktywami i funduszami
- zarządzający środkami pieniężnymi lub innymi aktywami finansowymi w cudzym imieniu.
Klient indywidualny
Osoba fizyczna, w tym osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą i rolnik wykonujący indywidualnie działalność rolniczą.
Klient instytucjonalny
Osoby prawne lub jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, czyli takie jak: spółka kapitałowa, spółka osobowa lub fundacja. Definicja nie obejmuje natomiast Klientów prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą lub rolników, gdyż w świetle przepisów EURO-FATCA traktuje się je jak Klienta Indywidualnego.
Oświadczenia CRS
Oświadczenia CRS to formularze, które służą Klientom do określenia swojego statusu rezydencji podatkowej zgodnie z wymogami Ustawy. Wzory stosowanych przez Bank Oświadczeń CRS są dostępne na stronie internetowej Banku.
Pasywny NFE
Podmiot niebędący instytucją finansową i aktywnym NFE.
TIN (ang. Tax Identification Number)
Oznacza Numer Identyfikacji Podatkowej lub — w przypadku braku TIN — jego funkcjonalny ekwiwalent. TIN jest niepowtarzalną kombinacją liter i liczb przypisaną przez jurysdykcję osobie fizycznej lub podmiotowi i jest używany do identyfikowania osoby fizycznej lub podmiotu w celach związanych z administracją podatkową tej jurysdykcji. Szczegółowe informacje na temat TIN można znaleźć na portalu OECD. Niektóre jurysdykcje nie wydają TIN. Jurysdykcje te często używają jednak innego numeru o wysokim stopniu integralności i równorzędnym poziomie identyfikacji („ekwiwalent funkcjonalny”). Przykłady tego typu numerów obejmują, w przypadku osób fizycznych, numer zabezpieczenia / ubezpieczenia społecznego, kod / numer identyfikacji obywatela / osobisty numer identyfikacyjny / numer służbowy i numer rejestracyjny rezydenta.
